HIJ/ZIJ

Femke

Het is eind oktober 2012 als we te weten komen dat Mark, mijn man en vader van onze vier zonen, ongeneeslijk ziek is.  Mark start de week erna direct met zware chemo. De artsen wonden er geen doekjes om, de kuur zou alleen levensverlengend zijn en niet genezend. En hoewel Mark met alle levensenergie en optimisme die hij in zich had de chemokuren onderging wisten we ook dat het onomkeerbaar was. De jongens (3, 6, 10 en 11) zouden opgroeien zonder vader.  Samen hebben we gezocht naar manieren zodat de jongens ook later het gevoel blijven houden dat ze hun papa door en door kennen en zij vertrouwd blijven met hem.

Frank, net als Mark trimhockeyer, hoorde van Mark’s ziekte en liep met dezelfde gedachtes rond en heeft aangeboden om een film van Mark te maken. Vele woensdagochtenden heeft hij doorgebracht met Mark. Alles kwam aan bod, zijn studie, zijn vrienden, zijn gezin waarin hij opgroeide, zijn studententijd, waarom hij met mij getrouwd was, zijn passie voor werk, hoe hij de geboorte van onze kinderen heeft ervaren, wat hij in de kinderen herkent van zichzelf, wat hij lekker eten vond en ook waar hij zich aan kon ergeren. Mark keek er naar uit en genoot van deze ochtenden. 

Frank heeft middels het filmen Mark structuur en juist ook een uitingsvorm geboden om zijn leven de revue te laten passeren. Het heeft Mark zeker weten geholpen om rust en aanvaarding te kunnen vinden dat hij de jongens niet zou zien opgroeien. Met de uren film laat hij iets heel bijzonders aan onze zonen na. Als zij eraan toe zijn of vragen hebben of gewoon zijn stem even willen horen kunnen ze een stuk film kijken. Die wetenschap geeft rust, ook bij mij.

Ik ben Frank diep dankbaar.